Je bekijkt nu Diagnosticeren, moeten we dat wel willen?

Diagnosticeren, moeten we dat wel willen?

In bijna elke klas kom ik ze tegen, kids met een diagnose! Een labeltje met ADHD, ODD, angststoornis, Asperger enzovoorts. Mensen vragen mij vaak hoe dat nou kan, want 20 jaar geleden was dat toch niet zo?

k vraag mijzelf ook weleens af of het wel wenselijk is om al die kinderen een diagnose te geven, want wat schieten zij (en wij) er mee op?

Vroeger was alles beter?!
Twintig jaar geleden zat ik op de basisschool, was het toen echt anders? Persoonlijk denk ik van wel. Denk bijvoorbeeld eens aan de toegenomen kennis. We weten veel meer over verschillende stoornissen en herkennen daardoor eerder de signalen.

Ook ouders weten veel meer over de verschillende etiketjes en zullen daardoor ook eerder seintjes van een eventuele afwijking opmerken. Of hebben we echt een pretparkgeneratie?

Ook denk ik dat we tegenwoordig snel een oordeel vellen over het gedrag van kinderen. Zodra een kind zich anders ontwikkeld dan het wenselijke patroon krijgen we toch drang om daar een oorzaak voor te vinden.

Lees ook: gedragsproblemen of gewoon gedrag bij kleuters?

Ouders en leerkrachten geven leerlingen soms al een diagnose zonder dat er een onderzoek heeft plaatsgevonden. Want hoe vaak horen we wel niet “Ooh die heeft echt autistische trekjes!” of “Nou dat jongetje kan zich zo slecht concentreren, vast een ADHD’er!”.

Toch best eigenaardig dat we gedrag zo graag in een hokje willen stoppen. Want waarom zouden we dat willen? Even wat voordelen van een diagnose op een rijtje:

Voordelen voor ouders
Voor ouders kan het fijn zijn om te weten waar het gedrag vandaan komt. Dat er een verklaring is waarom de ontwikkeling van hun kind anders verloopt dan bij klasgenoten.

Met deze wetenschap kunnen ouders ook gericht hulp zoeken, bijvoorbeeld in de vorm van coaching of begeleiding.

Diagnosticeren, moeten we dat wel willen?

Voordelen voor leerkracht
Het (opvallende) gedrag van een leerling kan je relativeren, omdat je weet waar een leerling last van heeft. Daarnaast kan je een kind beter begeleiden, bijvoorbeeld door opdrachten aan te passen. Soms is er zelfs budget voor speciaal materiaal of extra ondersteuning voor deze leerling.

 

Voordelen voor het ‘gelabelde’ kind
Sommige kinderen hebben baat bij de medicatie die ze krijgen na een gestelde diagnose. Ook kan een kind gericht hulp krijgen en leren omgaan met problemen die zij ondervinden.

Zitten er ook nadelen aan een diagnose?
Die zijn er zeker! Een label wordt een stukje identiteit van een kind en daarmee staat het vaak de unieke persoonlijkheid van het kind in de weg.

Kinderen zijn dan in eerste plaats ADHD’er en daarnaast creatief en levenslustig. Het label neemt dus ook de plek in van de mooie en leuke eigenschappen van een kind.

Ook is een label niet iets waar je zomaar weer vanaf komt, plakken gaat makkelijker dan verwijderen!

Als de omstandigheden rondom het kind anders worden, door bijvoorbeeld gezinsbegeleiding en aanpassingen op school, zal het gedrag ook veranderen. Toch blijft het label kleven.

Lees ook eens het boek Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen.

Dan maar stoppen met diagnosticeren?
Ook dat is denk ik niet wenselijk. Er zijn zeker kinderen voor wie een  diagnose winst is. Kinderen die zelf echt last hebben van hun stagnerende of afwijkende ontwikkeling. Kids die vastlopen en niet verder kunnen groeien in hun ontwikkeling hebben naar mijn idee baat bij een label.

Zij kunnen op die manier begeleiding krijgen in hun unieke ontwikkelingsproces. We moeten de belangen van het kind voorop stellen, heeft hij of zij zelf last van de afwijkingen en dus baat bij een diagnose?

Of is het vooral de omgeving die de problemen ervaart?  We moeten dus niet gaan overdrijven met labellen, niet al het afwijkende gedrag heeft recht op een etiket. Vertrouw op je intuïtie!

Welke voordelen van diagnosticeren ervaren jullie?

Jolanda Imminkhuizen

Jolanda Imminkhuizen is gastblogger op klasvanjuflinda.nl. Ze heeft de studie Pedagogiek gedaan in Gouda, tijdens haar studie heeft ze zich gericht op onderwijsondersteuning. Jolanda werkt nu als zelfstandig pedagoog in het onderwijs. Daarnaast is ze getrouwd en moeder van 2 jongens.

Geef een reactie